Vorige week had ik een afspraak voor bandenwissel. Kom ik daar toe, en zitten er 8 wachtenden voor me. Ik meld me aan, en vraag hoe het komt dat er nog zoveel wachtenden voor me zijn. Antwoord van een hoogst onvriendelijke vrouw: 'JA, mevrouw...' Geërgerd zet ik me tussen de wachtenden. Vroeger zou ik me zitten opjagen hebben, en elke minuut zitten optellen hebben, met een hartslag van 120, en wschl een bloeddruk van hier tot in Tokyo... Nu heb ik proberen gronden, centeren, observeren, en ben rustig gebleven.

Een uur en een kwart later wordt me gevraagd de auto binnen te rijden... Ik word met grote armbewegingen begeleid door een arrogante donderwolk, die me uiteindelijk op vernederende manier vraagt of ik wel met een auto kan rijden... Mijn stressniveau instant weer de hoogte in!! Ik kom terug in de 'wachtzaal', en krijg m'n innerlijke woede niet onder controle... Ik zie de onvriendelijke vrouw haar boeltje pakken, en zonder goeiendag het pand verlaten.

Een andere vrouw, die ik tijdens het wachten geobserveerd had, en gemerkt had dat zij de enige hartelijke persoon was, kijkt me met een lieve glimlach aan. Ik ben naar haar toe gegaan, gezegd dat er 'iets van mijn hart moest', en heb haar de hele uitleg gedaan. Tijdens ons gesprek voelde ik de woede in mij gaandeweg verminderen, om uiteindelijk een zalig gevoel van verbinding te voelen, en ik ben uiteindelijk met een blij hart weer vertrokken. Vroeger zou ik niets gezegd hebben, en met mijn woede blijven zitten hebben.