Een van onze naaste, nieuwe collega's is onlangs 'gecrasht'. Ik zag het aankomen want ze ging heel erg over haar grenzen en voor mij waren de signalen duidelijk. Ik heb namelijk een aantal jaren geleden zelf een burn-out/depressie gehad en herkende de situatie onrustwekkend goed. Na mij en voor haar zijn er nog 2 mensen op onze dienst uitgevallen, dus de situatie raakte me heel erg en maakte me echt van streek.

Ik weet ondertussen dat ik mijn gevoelens kan bedaren door te wandelen. Dat deed ik deze keer ook en ik voelde dat ik daarbij weer een stuk rustiger werd. Door de cursus weet ik dat dat met het 'aarden' tijdens het wandelen te maken heeft. Maar er bleef nog een onbestemd gevoel hangen, alsof ik een zware rugzak meedroeg. Intuïtief paste ik dan een methode toe die we de vorige keer in de les geoefend hadden: tijdens het wandelen afwisselend door linker- en rechteroog kijken, om linker- en rechterhersenhelft te activeren. Na een tijdje voelde ik me lichter worden, alsof de rugzak ontvouwd werd tot parachute die me droeg. Het probleem van de situatie was er nog, maar het voelde helemaal anders, alsof ik het van bovenaf kon aanschouwen, zonder nog zelf onderdeel van het probleem te zijn